Skip to main content

New Hope!

Humanitarian:

World Food Programme resumed their breakfast distributions to 450,000 Cambodian school children in rural areas, reported AP on Tuesday.

The new scheme will cost around USD 9 million per year, which means each children wil recieve around USD 20 in terms of food cost, added the news wire service.

The attemp is to reduce children's lack of nutritions and as the result will increase their learning capacity. But the United Nations World Food Programme is not so sure if this programme could last longer due to fund insecurity, stressed AP.

Comments:

It is always very nice to see children come to school in the morning, holding their bags. In addition, they also bring their plates and wait for yummy breakfast. Later on, they stay at schools and learn from their teachers.

It is such a good innitiative to attract students to come to class. And it is not expensive. Only USD 20 per year could change their lives and histories. It is more than worth to invest.It helps both children's education and health.

Poor Cambodian children face difficulties even before births. Now they are on earth and looking for hopes. Their hopes are some other people's unnecessary. I always feel positive that our rich Cambodians will share their happiness with those children.
Labels:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Why it took me so long to accept meditation?

Mountain-carved Buddha statue in Phnom Sampov,  Battambang  Having born in a Buddhism country, Cambodia does not make me meditate by default. Meditation is one of the core practices of Buddhists; however, many Cambodians, including me instead, are culturally bound to religious rituals. The practice is primarily for devout monks, practitioners and scholars. Throughout my education from primary to undergraduate schools here, I never encountered any mediation teachings, not even once. That makes sense because I was not learning in Buddhist monasteries anyway! But socially, there is a belief that mediation is only practiced by those who scarify their lives to pursue a religious path. This thought alone kept me away from trying it. I have no doubts about the benefits of meditation. It positively impacts our mental and physical health. Thousands of scientific studies have supported that. Though knowing this in my head could not push me to sit down, close my eyes and focus on my brea...
Post a Comment
Read more

ទិដ្ឋភាពនឹកស្មានមិនដល់!

ម៉ោង៥ទាបភ្លឺ មេឃនៅងងឹតនៅទ្បើយ។ ពូប៊ុនលី ភ្ញាក់ពីដំណេកនៅពេលនាទ្បិការោទ៍។ គាត់ប្រះខ្នងដេកទៅវិញ ដោយគាត់ដូចជានៅងងុយនៅទ្បើយ។  “ផាំង!” សំទ្បេងលាន់ឮខ្លាំងអមដោយពន្លឺចែងចាំងមួយប៉ប្រិចភ្នែក បានធ្វើឲ្យគាត់លោតចុះពីលើគ្រែ រួចរត់សំដៅបង្អួច។ “អូ! សំទ្បេងផ្គរ និងពន្លឺផ្លេកបន្ទោរទេតើ! ភ្លៀង!” គាត់ស្រែកហាក់ដូចជាភ្ញាក់ផ្អើល។ “តើខ្ញុំចេញទៅរត់ហាត់ប្រាណយ៉ាងម៉េចហ្នឹងកើតទៅ?” ពូប៊ុនលី កំពុងសម្រាកលំហែកាយនៅមាត់សមុទ្រ ហើយមានគម្រោងរត់ហាត់ប្រាណនៅតាមឆ្នេរនៅពេលព្រលឹមស្រាងៗ។ វាគឺជាសកម្មភាពដែលគាត់ចូលចិត្តបំផុត ហើយមិនអាចខកខានបាន។ “អញ្ចឹងមានន័យថាខ្ញុំមិនអាចរត់បាន?” គាត់សួរខ្លួនឯង។ “ចុះបើខ្ញុំរត់ ខ្ញុំពិតជាទទឹកខ្លួនជោក ហើយទូរស័ព្ទក៏អាចខូច ព្រោះខ្ញុំតែងស្តាប់ចម្រៀងពេលរត់។ ស្រួលមិនស្រួលអាចរន្ទះបាញ់ទៀតក៏មិនដឹង!” គាត់ដើរទៅដើរមករអ៊ូតែម្នាក់ឯង។ ពីរបីនាទីក្រោយមក គាត់ទំនងជាមានដំណោះស្រោយ។ គាត់ពាក់អាវភ្លៀងដែលគ្របពីក្បាលរហូតដល់ជង្គង់។ គាត់ដូរស្បែកជើងកីទ្បាជាទីស្រទ្បាញ់របស់គាត់ ទៅពាក់ស្បែកជើងផ្ទាត់ ដែលអាចដោះចោលនៅឆ្នេរខ្សាច់ ហើយរត់ជើងទទេ។ គាត់ក៏កំណត់ទូរស័ព្ទដាក់ “Fly Mode” ដើម្បីកុំឲ្យមានសេវា ដែលអាចស្រូបរន្ទះ ហើយគាត់ក៏...
Post a Comment
Read more

អាណិតគេច្រើនពេក អាចធ្វើឲ្យខ្លូនមានទុក្ខ! ផ្តល់ករុណាឲ្យគេវិញ ទើបនាំមកនូវសេចក្តីសុខ!

កន្លែងធ្វើការងារមួយចំនួនបានបិទទ្វារ បុគ្គលិកបាត់បង់ប្រាក់ចំណូល។ ចាប់តាំងពីមានការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីដ ១៩មក  ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅច្រើនកន្លែងនៅក្នុងប្រទេស។ ទោះជាប្រទេស កម្ពុជាពុំមានការឆ្លងនៅក្នុងសហគមន៍ និងពុំមានមនុស្សស្លាប់ដោយសារជំងឺនេះក្តី ក៏យើងឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវផលប៉ះពាល់របស់វាមកលើជីវភាពប្រជាពលរដ្ឋ។  ចំណូលរបស់ពួកគាត់ធ្លាក់ចុះ ឬបាត់បង់ដោយសារមុខរបរទទួលទានលែងមានដំណើរការ និងកន្លែងការងារត្រូវបានបិទទ្វារ។ ថវិកាសម្រាប់ជួលផ្ទះ ឬផ្គត់ផ្គង់ម្ហូបអាហារ ថ្នាំសង្កូវនៅពេលឈឺថ្កាត់ មានកាន់ តែតិចទៅៗ ហើយសមាជិកគ្រួសារនីមួយៗ ជាពិសេសកូនៗរបស់ពួកគាត់ ត្រូវរស់នៅយ៉ាងរឹតត្បិត។ ពួកគាត់មិនអាចស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះបានយូរទៀតបានទេ!  ទាំងអស់នេះគឺជាសម្តីរបស់ប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួនដែលខ្ញុំបានជួបសន្ទនានៅតាមបណ្តាខេត្ត / ក្រុងមួយចំនួនកន្លងមក។ ការគិតពីសុខទុក្ខរបស់ពួកគាត់ជាពិសេសកូនៗគាត់ និងមនុស្សចាស់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំបារម្ភពីរឿងមួយទៅរឿងមួយទៀត មិនអស់មិនហើយ ដែលធ្វើឲ្យចិត្តខ្ញុំកាន់តែស្មុគ្រស្មាញ លែងសប្បាយចិត្ត និងមានអារម្មណ៍នឿយណាយ។ ទុក្ខព្រួយ និងភាពនឿយហត់ចិត្តរបស់ខ្ញុំនេះ បើតាមអ្នកស្រាវជ្រាវផ្ន...
Post a Comment
Read more